Τα χρόνι͜α μ’ είκοσ’ τέσσερα

Λελεύω σε, λελεύω σε,
λελεύω σε, Μαρία!
Σα χρόνι͜α μ’ είκοσ’ τέσσερα
έσπρυνες τα μαλλία μ’

Χαμηλά τα παράθυρα σ’
απέσ’ πιάνει φως -ι
Έπαρ’ με σ’ εγκαλι͜όπο σου
άμον τον αδελφό σ’ -ι

Λελεύω τα χ̌ερόπα σ’
ατά τα πιλεκλία
Πώς ’κι γουεύ’ς και βάλτς ατα
και σα νερά τα κρύα;