Η πιπιλομμάταινα

Την πιπιλομμάταινα,
ούι! ανάθεμ’ ατέναν
Αν ’κι δί’τε μ’ ατέναν
φυγαδά̤ζομ’ ατέναν

Έμαθεν το χωρίον
ντο λένε για το γαμπρόν
Φουλιρία και σο σόι
ατός μανάχον θα τρώει

Την Πατούλα σο κελάρ’,
κρύφτ’ν’ ατεν σ’ έναν πιθάρ’
Σην πόρταν απάν’ τουζάκ’,
η μάνα τ’ς με το στουράκ’

Η Πατούλα έμορφος,
ατέ ομοι͜άζ’ τον ήλιον
Ο ζεγκίντς αγράσ̌κεμος,
ατός ομοι͜άζ’ τον σ̌κύλον

Η Πατούλα επάντρεψεν,
το κακόν ντ’ εγράεψεν!
Ατώρα επουσ̌μάνεψεν,
το γέρον εχάτεψεν