Ελέπω σε κάθαν Κερεκήν

’Λέπω σε κάθαν Κερεκήν,
εμπαίντς σην εκκλησίαν
Κι αναμένω σε να εβγαίντς
να ελέπω σε αλλομίαν

Πας κι έρχ̌εσαι σο αίμα μ’ απέσ’
άμον νερόν σ’ αυλάκι
Κι όντες αφήντς με -ν- μαναχόν
σην καρδι͜ά μ’ ’κχ̌ύντς φαρμάκι

Κομμάτι͜α το καρδόπο μου
για τ’ εσένα, μικρόν -ι
Νούντσον, πουλί μ’, και σέρεψον,
έν’ η καρδι͜ά τ’ εμόν -ι

Άμον το κύμαν σο γιαλόν
πας, έρχ̌εσαι, ξαν φεύεις
Κι άμον παπόρ’ ντο σ̌κίζ’ νερά
εμέναν τογραεύεις

Γεια σου, Λευτέρ’, με το καπάν τη λύρα σ’! Τίκια, παιδία! Σο γόνατον!