Άνθρωπε, απάν’ ση γην

Άνθρωπε, απάν’ ση γην
πολεμάς με τη ζωήν
και τ’ υστερνόν την ημέρα σ’
τιδέν ’κι απομέν’ σα χ̌έρι͜α σ’

Τ’ αδέλφι͜α ους να αντρίζ’νε
εντάμαν γουρεύ’νε, χτίζ’νε
Και αφότου υπαντρεύ’νε
αρχινούνε και εχθρεύ’νε

Όσον ζουν ο κύρ’ κι η μάνα
τα παιδία ούλι͜α εντάμαν
Κι όντες αποθάν’νε φεύ’νε
ατά τερούν ντό θα τσαρεύ’νε

Γαμπροί, νυφάδες και παιδία
αραεύ’νε φουλιρία
Και για τ’ έναν οφρυδέαν
τρέχ’νε σον εισαγγελέαν

Κι ατείν’ αποπέσ’ στη/ση γην
με την ψ̌ην στείλ’νε ευχ̌ήν
Να ιεύ’νε τα παιδία,
τιδέν ’κι παίρ’νε σα ταφία

Έλα, ρε Μπάμπη! Ντως και τσάκα το ταούλι σ’!