Γράμμαν σην μάναν

Γράμμαν σο γιον η μάνα γράφτ’
π’ ευρίεται σα ξένα
Ρωτά ’τον «γιάμ’ ενέσπαλες
τον κύρη σ’ και -ν- εμένα;»

Για δύο χρόνια έφυες,
είπες «Θα γαζανεύω!
Με τη γαρή μ’ να κλώσκουμαι
να χτίζω, να γουρεύω»

Τα δύο χρόνια πίλιαν-πιρ
’δέβαν κι εγένταν δέκα
Είκοσ’, τριάντα εδέβανε
κι εσέν σ’ οσπίτι σ’ ’κ’ έγκαν

Μικρά μωρά ετράνυναν,
εγγόνια ας σα παιδία
Διπλόν πατρίδαν έχ’νε ατά,
το τσ̌όλ’ την ξενιτείαν

Στα βαθέα γεράματα
τα δάκρυ͜α τουν ’κ’ εστάθαν
Ους να εβγαίν’ η ψ̌η ατουν
τ’ ομμάτι͜α τουν ση στράταν