Τη ξενιτείας το παπόρ’

Τη ξενιτείας το παπόρ’,
πουλί μ’, ανάθεμα ’το
Κρεμί͜ει σε απέσ’ σην ξενιτει͜άν
και κλώσ̌κεται γελά ’το

Γράφτω γράμμαν και στείλω σε,
τα χ̌ερόπα μ’ τρομάζ’νε
Η ψ̌η μ’ και το καρδόπο μου
βαρέα αναστενάζ’νε

Γράφτω γράμμαν και στείλω σε,
υείας και χ̌αιρετίας
Απάν’ σ’ απανωγράμμ’¹ αθε
τέρτι͜α κι αροθυμίας

Κλώσκουμαι ας σην ξενιτει͜άν,
για έλα σην απαντή μ’
και πέει με «καλωσόρισες»,
πασ̌κεί ’κ’ εξέρτς το χάλι μ’;