Οι τουσ̌μάνοι μ’ επλέθυναν

Οι τουσ̌μάνοι μ’ επλέθυναν,
οι φίλοι μ’ ετελέθαν
Δύ’ νομάτοι επέμ’νανε,
ατείν’ πα πού ευρέθαν;

Ελέπ’νε σε, χαμογελούν,
ευτάγ’νε σε το φίλον
Και αποπίσ’ κατηγορούν,
τερούνε σε άμον σ̌κύλον

Ίλι͜αμ ατός που έχ̌’ παρά
κι από ψηλά τερεί σε
Εσύ ας σιρινεύκεσαι
κι άλλο αφκά πατεί σε

Και ντο επέμ’νεν στην ζωήν
έναν καλημερίαν!
Ζατίμ ατό πα αν κόφτομε
μπαίνομε σα ταφία