Αναθεμά σε, ξενιτά̤

Κρού’ν τα καμπάνας, μανίτσα μ’,
ούλ’ πάν’ σην εγκλησίαν
Δέβα άψον έναν κερίν,
μάνα, ση Παναΐαν

Ανάθεμα σε, ξενιτά̤ [πουλί μ’]
εσέν και τα γιαζία σ’
Εχώρτσες με ας σην μανίτσα μ’
κι ελύεν η καρδία τ’ς

Γονάτ’σον, κλάψον εμπροστά Τ’ς,
πέ’, μανίτσα μ’, τον πόνο σ’
Το παιδί σ’ ας σ’ έφυεν κιάν’
εδέβεν ένας χρόνος

Ανάθεμα σε, ξενιτά̤ [πουλί μ’]
εσέν και τα γιαζία σ’
Εχώρτσες με ας σην μανίτσα μ’
κι ελύεν η καρδία τ’ς

Εξέρτς τον πόνον τη μάνας,
έσ’νε κι Εσύ μανίτσα
Παιδίν ετράνυνες κι εσύ,
τσ̌ούξον με, Παναΐτσα!

Ανάθεμα σε, ξενιτά̤ [πουλί μ’]
εσέν και τα γιαζία σ’
Εχώρτσες με ας σην μανίτσα μ’
κι ελύεν η καρδία τ’ς