Άλλο ’κι κλαίω

Τ’ ομμάτι͜α μ’ κλαίγ’νε, τα δά̤κρυ͜α μ’ τρέχ’νε
Άσ̌κεμα κρούει με -ν- η ξενιτει͜ά!
Πού έν’ η μάνα μ’, πού είν’ τ’ αδέλφι͜α μ’
να δί’γνε με ολίγον χαρά;

Άλλο ’κι στέκω, άλλο ’κι στέκω
Να κάθουμαι άλλο ’κ’ επορώ!
Άλλο ’κι κλαίω, άλλο ’κι κλαίω
Θα κλώσκουμαι, άλλο ’κι κρατώ!

Δι͜αβαίν’ν’ ημέρας, περάν’νε νύχτας
κι νους ι-μ’ πάντα σο γυρισμόν
Ντό να ευτάω αΐκα πλούτη
όντες τελείται η ψ̌η τ’ εμόν;

Άλλο ’κι στέκω, άλλο ’κι στέκω
Να κάθουμαι άλλο ’κ’ επορώ!
Άλλο ’κι κλαίω, άλλο ’κι κλαίω
Θα κλώσκουμαι, άλλο ’κι κρατώ!