Βάσταξον, καρδι͜ά μ’, βάσταξον

Βάσταξον, καρδι͜ά μ’, βάσταξον
κάμποσα χρόνια κι άλλο
Όπως βαστούνε τα ραχ̌ία
την βαρυχ̌ειμωνίαν
Όπως βαστούνε τα δεντρά
την παραγρανεμίαν

Όπως βαστάζ’ ο ουρανόν
εκείνα όλι͜α τ’ άστρα
Όπως βαστάζ’ η θάλασσα
τη κοσμί’ τα καράβι͜α
Όπως βαστάζ’ το χάλκωμαν
ση καζαντζ̌ή τα χ̌έρι͜α 

Όπως βαστάζ’ το σίδερον
σην βαρυτσ̌ακουτσ̌έαν
Βάσταξον, καρδι͜ά μ’, βάσταξον,
αν θέλεις κι αν ’κι θέλεις
Βάσταξον, καρδι͜ά μ’, βάσταξον,
αν θέλεις κι αν ’κι θέλεις

♫

Τερέστεν τ’ ομματόπα μου
ντο έσταξαν τον τόπον
Εκεί χορτάρ’ ’κ’ εφύτρωσεν,
εξέβεν τσ̌ιτσ̌ακόπον

Ατείν’ που εβοήθεσαν
τ’ οσπίτι μ’ να χαλάν’νε
Ας ση καντήλας το φιτίλ’
άψιμον να πιάν’νε