Τα σφαίρας βουίζ’νε

Τα σφαίρας βουίζ’νε,
πάνε κι έρ’τανε
Τα ποδάρα̤ μ’, βάι μανίτσα μ’,
πώς εκόπανε!

Άλλος χάν’ το χ̌έρ’ν ατ’
κι άλλος τη ζωήν
Και -ν- οι σκοτωμέν’, μανίτσα μ’,
απέσ’ σο γιαζίν

Τραύμαν έχω, μάνα,
έν’ πολλά τρανόν!
Ολίγον νερόπον,
αχ! θ’ αποθάνω!

Σ’ έναν δεντρόπον,
μανίτσα μ’, καικά
Εφέκανε το κορμόπο μ’
σα κλαδία αφκά

Κουβαλούνε με, μανίτσα μ’,
κασ̌ανίζ’νε με
Το χώμαν αίμαν επότ’σα,
ντό θα ’ίνουμαι;

Αχ! κι έναν κορτσόπον
έρθεν εμπροστά μ’
σ’ άσπρα φορεμέντσα
θα δέν’ τη γερὰ μ’