Τ’ εμόν τ’ αρνίν αν έξερεν

Τ’ εμόν τ’ αρνίν αν έξερεν
εμέν ’κ’ εκατηγόρ’νεν
Τα άστρα θα εκατήβαζεν
κι εμέν θ’ επαρηγόρ’νεν

Μάνα, κατηγορούνε με
και ντο ’κι λέω λέγ’νε
Ευτάνε τ’ ομματόπα μου
νύχταν ήμεραν κλαίγ’νε

Το «αχ!» ντ’ εσέβεν σην καρδι͜ά μ’
’κ’ επορώ να εβγάλω
Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
και πώς θα ανασπάλω;

Τη μανίτσα σ’ αν επορώ,
πουλί μ’, θα φαρμακώνω
Τ’ οσπιτόπο σ’ θα κολλίζω,
τον κύρη σ’ θα σκοτώνω

Γαβούρεψον, Σιαμίδη!