Έλα σα συλλογικά σ’

Σα γεράματα -ν-απάν’
ντό έπαθα την πελι͜άν!
Γαρή ταβίζ’ μετ’ εμέν,
ντό θα ’ίνουμ’ μετ’ ατέν;

Άφ’ς ατα ντ’ εποίν’νες πρώτα,
τα νάζι͜α, τα τσ̌αλουμόπα
Έλα, γάρη, σα καλά σ’
και μ’ ευτάς πως ’κ’ εγροικάς

Μετ’ ατόν εσύ θα ζεις,
σύντροφος έν’ ση ζωή σ’
Και τον άντρα σ’ ν’ αγαπάς
και ατόναν να τιμάς

Δείξον την υπομονή σ’
και την ψ̌η σ’ μη τυραννί͜εις
Νούντσον ολίγον ντ’ ευτάς
κι έλα σα συλλογικά σ’

Σα γεράματα -ν- απάν’
θέλουμ’ εμείς τέρεμαν
Εις τον άλλον θα νουνίζ’
το κουβάρ’ν ατ’ να τυλίζ’