Λύρα μ’, κλάψον μετ’ εμέν

Σο χάραμαν τ’ ανατολής
έφυεν το πουλόπο μ’
Τα πίκρας και τα βάσανα
εσάρεψαν σο ψ̌όπο μ’

Λύρα μ’, συ κλάψον μετ’ εμέν
σ’ έρημον έναν άκραν
Εχάσα το πουλόπο μου
και ’κχ̌ύνω μαύρα δάκρυ͜α

Λύρα μ’, την πίκρα μ’ χάτεψον
ας σ’ εμόν το καρδόπον
Εσύ είσαι ο φίλος ι-μ’,
τη ψ̌ης ι-μ’ το κλαδόπον

Λύρα μ’, τραγούδα μετ’ εμέν
πίκρας έχ̌’ το καρδόπο μ’
Με το γλυκύν το λαλόπο σ’
παρηγορείς το ψ̌όπο μ’