Απάν’ σ’ άγρι͜α μεσάνυχτα

Απάν’ σ’ άγρι͜α μεσάνυχτα,
σ’ εφτωχόν τ’ οσπιτόπον
Έρθεν ο Χάρον ’τσ̌όκεψεν
σ’ εμόν το κρεβατόπον

Λέει με «Κωστίκα, σούκ’ απάν’
και πάμε σ’ άλλον τόπον
Έπαρ’ τη λύρα σ’ μετ’ εσέν,
θα ’φτάμε έναν κεφόπον»

Κι εγώ παρακαλώ ατον
κι ατός οπίσ’ ’κ’ επήεν
«Έρθα να παίρω» λέει «την ψ̌η σ’»
κι η καρδία μ’ ελύεν

Ο Χάρον καν’νάν ’κι αναμέν’,
’κι σ’κών’ παρακαλίας
Το ψ̌όπο μ’ επαράδωσα
κι εκόπεν η λαλία μ’