Σαντά

Η Σαντά έτον σην Τσάλκαν
πολλά έμορφον χωρίον
Είχ̌εν όμορφον πριρόντα 
και τα νερά πολλά κρύα

Οι ανθρώπ’ εκεί που ’ζήν’ναν
είχανε καλόν καρδίαν
Έξεραν ατείν’ τον λόγον
ντο έν’ ατό ξενιτεία

Σα καρδίας εμουν απέσ’
εκείνα πάντα θα ζούνε
Τη Σαντάς και -ν- ο αέρας
εκείνο πάντα θ’ ακούμε

Επέταξεν και -ν- ο αητέντς
έκατσεν και σα κλαδία
Και -ν- έκλαιεν και -ν- έλεγεν
θα φεύω ση Ρουσίαν

Σην Ελλάδαν θα πάγω εγώ,
θα γράφτω ιστορίαν
Με το ρωμαίικον όνομαν
και δυνατόν λαλίαν

Απάν σον κόσμον θ’ απομέν’
ατά εγώ ντ’ ευτάω
Σην Παναΐαν Σουμελάν
πάντα εγώ θα πάγω