Τη ξενιτείας η παρά

Από μικρός σην ξενιτει͜άν
την τύχη μ’ καταρούμαι
Αροθυμώ σε, μανίτσα μ’,
κλαίγω και φαρμακούμαι

Έρθα σα ξένα εφτωχός
έρημος και μαναχός
Χωρίς φίλτς και συγγενείς
τον πόνο μ’ ’κι ακούει κανείς

Τη ξενιτείας η παρά
με ζόρ’ γαζανεμένον
και το ψωμίν ατ’ς έν’ πικρόν
με δάκρυ͜α ζουμωμένον

Την παράν αναθεμά
π’ έγκε με και σα μακρά
Τη μάνα μ’ αροθυμώ
ρακίν πίνω και μεθώ

Τη ξενιτει͜άς ο ουρανόν
με λίβι͜α σ̌κεπαγμένον
Ιεύ’ σ’ εμόν το καρδόπον
το παραπονεμένον

Το καρδόπο μ’ λύεται
σα ξένα π’ ευρίεται
Τον τόπο μ’ αροθυμώ
φαρμάκ’ πίνω και πονώ