Σέκιτλη

Ας τρώγομε και πίνουμε
εμείς ας τραγωδούμε
Τη Κιρτσ̌ίας/Τ’ Ιραγκάς τα χωρία
σο νουν εμούν να κρούγ’νε

Τη Σέκιτλης τα ραχ̌ία,
τα νερά και τα κρύα
Ας έκουγα τη μάνας ι-μ’
το γλυκύν τη λαλίαν

Όνταν κρούει σο νου μ’ η Σέκιτλη
ματούται η καρδία μ’
Δα̤κρούνταν τ’ ομματόπα μου
και κόφκεται η λαλία μ’

Τ’ εμέτερα τα χωρία
εφώταζαν, παιδία
Σα καρδίας εμουν απέσ’
’κι θα χάν’νταν καμίαν

Για τ’ εμέν εκείνα τα χωριά
έσανε η ζωή μου
Κι όνταν θα έρ’ται και -ν- ο καιρόν
εκεί θα πάει η ψ̌η μου

Ας κλαίει εκείνος και -ν- ας λέει
να μη έχ̌’ ξενιτείας/προσφυγίας
Να ζεις εκεί που ’γεννέθες
χωρίς αροθυμίας