Μαναχόν κλειδών’νε σε

Ο κύρ’ κι η μάνα σ’, πουλόπο μ’,
ν’ έξερα ντό νουνίζ’νε
και μαναχόν κλειδών’νε σε,
το ψ̌όπο μ’ τυραννίζ’νε

Όντες κείται κα’ ο κύρη σ’
άνοιξον το παραθύρι σ’
ν’ εμπαίνω σ’ οσπιτόπο σου
κι ευτάγω το χατίρι σ’

Απ’ εμέν να χωρίζ’νε σε
ατείν’ πώς πολεμούνε!
Ας σην εγάπ’ τ’ εμέτερον
ατείν’ ξάι ’κ’ εγροικούνε

Απέσ’ σ’ εμόν την καρδίαν
είσαι άμον Παναΐαν
Αΐκον σεβντάν γίνεται
τα δέκα χρόνι͜α μίαν

Τη κόσμου/κοσμί’ τα πικρόλογα
και τα κατηγορίας
’κι θα ’πορούν να ’βγάλ’νε με,
πουλί μ’, ας σην καρδία σ’

Χάιτε! ας πάμε στέρι͜α-στέρι͜α
άμον ζευγάρ’ περιστέρι͜α
Εμάς ’κι αποχωρίζ’νε μας
τα δίκοπα μαχ̌αίρι͜α
Εμάς ’κι αποχωρίζ’νε μας
τουσ̌μάν’ με τα μαχ̌αίρι͜α