Τ’ εγάπ’ς το μεγαλείον

Τ’ ομμάτι μ’ άμον γυρευού
π’ εβγαίν’ σον εγυρίον
και ψαλαφώ δικαίωμαν
σ’ εγάπ’ς το μεγαλείον
Ψαλαφώ δικαίωμαν
ση εγάπ’ς το μεγαλείον

Να ξεδιψώ το καρδόπο μ’
σ’ εγάπες την εβόραν
Πρωί, βράδον και σύννυχτα
σα καθαείναν ώραν
Ξεδιψώ το καρδόπο μ’
ση εγάπες την εβόραν

Καλά είπαν οι παλαιοί
«εγάπεν που ’κ’ εποίκεν,
χαϊβάν’ έρθεν κι επέρασεν
καλαπαλούκ’ εποίκεν»
Έλεγαν οι παλαιοί
και -ν- οσημερ’νοί πα λένε

Απάν’ σ’ αούτο τον κόσμον
ατσ̌ά ντό θ’ απομένει
εγάπη και νεότητα
όντες απιδι͜αβαίνει;
Πέτε με ντό θ’ απομέν’
απάν’ σ’ αούτο τον κόσμον;
Απάν’ σ’ αούτο τον κόσμον
πέτε με ντό θ’ απομέν’;
Πέτε με ντό θ’ απομέν’;
Πέτε με ντό θ’ απομέν’;