Μανίτσα μ’, για τ’ εμέν μη κλαις

Μάνα, ’κ’ εξέρ’να ντο κακόν
θα έρχουτουν το βράδον
’Κ’ εξέρ’να ντ’ επερίμενεν
να παίρ’ εμέν ο Χάρον

Μανίτσα μ’, για τ’ εμέν μη κλαις
κι όντες αροθυμάς με
να χ̌αίρεσαι και να γελάς,
καμίαν μ’ ανασπάλτς με!
 
Εγώ εθέλ’να, μανίτσα μ’,
να έρχουμ’νε κι ελέπ’ς με
Ὰμα ο Χάρον ’θέλεσεν
να έρχ̌εσαι και κλαις με
 
Μανίτσα μ’, για τ’ εμέν μη κλαις
κι όντες αροθυμάς με
να χ̌αίρεσαι και να γελάς,
καμίαν μ’ ανασπάλτς με!

Θέλω να στείλω σε χαπάρ’,
να λέγω σε έναν μόνον·
ατώρα όλια εδέβανε,
ενέσπαλα τον πόνον
 
Μανίτσα μ’, για τ’ εμέν μη κλαις
κι όντες αροθυμάς με
να χ̌αίρεσαι και να γελάς,
καμίαν μ’ ανασπάλτς με!

Μάνα, αδά σον ουρανόν
είμες τρανόν παρέαν
Με τραγωδίας χ̌αίρουμες
αδά κι εκεί μερέαν

Μανίτσα μ’, για τ’ εμέν μη κλαις
κι όντες αροθυμάς με
να χ̌αίρεσαι [μάνα] και να γελάς,
καμίαν μ’ ανασπάλτς με!