Στιχουργοί: Βασίλης Μωυσιάδης
Συνθέτες: Δημήτρης Τεπερεκίδης
Πάμε, πουλί μ’, όθεν ανθούν τσ̌ιτσ̌έκια κι ευωδία Κι όθεν πουλόπα κελαηδούν εντάμαν σα κλαδία Κι όθεν ανθρώπ’ ’κ’ επάτεσαν σ’ αΐκον πάμε τόπον Εμείς για εκεί επλάσταμε, πάμε, τ’ εμόν τερτόπον Εκεί που έν’ η άνοιξη φύλλα ’κι κιτρινίζ’νε Και χ̌ελιδόνι͜α να πετούν τον ουρανόν να σ̌κίζ’νε Κι όθεν ανθρώπ’ ’κ’ επάτεσαν σ’ αΐκον πάμε τόπον Εμείς για εκεί επλάσταμε, πάμε, τ’ εμόν τερτόπον ’Κι θέλω άλλο εμέν κι εσέν η χώρα να κλαινίζ’νε Πάμε, αρνί μ’, σ’ ένα ραχ̌ίν εμάς να μη χωρίζ’νε Κι όθεν ανθρώπ’ ’κ’ επάτεσαν σ’ αΐκον πάμε τόπον Εμείς για εκεί επλάσταμε, πάμε, τ’ εμόν τερτόπον
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλευση |
|---|---|---|---|
| αΐκον | τέτοιο/α | ||
| ανθρώπ’ | άνθρωποι | ||
| εμόν | δικός/ή/ό μου | ἐμοῦ | |
| έν’ | είναι | ||
| εντάμαν | μαζί | ||
| επάτεσαν | πάτησαν | ||
| επλάσταμε | πλαστήκαμε | ||
| ’κ’ | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| ’κι | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| κλαινίζ’νε | στενοχωρούν, κάνουν κάποιον να κλάψει | ||
| όθεν | όπου, οπουδήποτε, σε όποιον | ||
| πουλόπα | πουλάκια | ||
| ραχ̌ίν | βουνό, ράχη | ||
| σ̌κίζ’νε | σκίζουν | ||
| τερτόπον | (υποκορ.) καημός, βάσανο, στενοχώρια | dert | |
| τσ̌ιτσ̌έκια | λουλούδια | çiçek | |
| χώρα | οι ξένοι γενικά, οι μη οικείοι, η ξενιτειά | ||
| χωρίζ’νε | χωρίζουν, ξεδιαλέγουν |
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλ. |
|---|---|---|---|
| αΐκον | τέτοιο/α | ||
| ανθρώπ’ | άνθρωποι | ||
| εμόν | δικός/ή/ό μου | ἐμοῦ | |
| έν’ | είναι | ||
| εντάμαν | μαζί | ||
| επάτεσαν | πάτησαν | ||
| επλάσταμε | πλαστήκαμε | ||
| ’κ’ | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| ’κι | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| κλαινίζ’νε | στενοχωρούν, κάνουν κάποιον να κλάψει | ||
| όθεν | όπου, οπουδήποτε, σε όποιον | ||
| πουλόπα | πουλάκια | ||
| ραχ̌ίν | βουνό, ράχη | ||
| σ̌κίζ’νε | σκίζουν | ||
| τερτόπον | (υποκορ.) καημός, βάσανο, στενοχώρια | dert | |
| τσ̌ιτσ̌έκια | λουλούδια | çiçek | |
| χώρα | οι ξένοι γενικά, οι μη οικείοι, η ξενιτειά | ||
| χωρίζ’νε | χωρίζουν, ξεδιαλέγουν |
Με την ευγενική χορηγία φιλοξενίας της 