Ξένο εγκάλι͜α ’κι χουλέν’

Ψ̌η μ’, τα τραγωδίας ι-μ’
άκ’σον τη καρδίας ι-μ’
Μ’ άλλεν εσύ ’κ’ επορείς,
γιατί τυραννί͜εις την ψ̌η σ’;

Ξένον εγκάλι͜α ’κι χουλέν’
Ατό ξενιτεία έν’!
Τη εγάπης περισ̌άντς
μη ’ίνεσαι κι εμέναν χάντς

Η εγάπη όλι͜α σβήν’
κι όλι͜α σ’χωρεμένα είν’
Κι η καρδία μ’ έν’ τ’ εσόν
και η πόρτα μ’ ανοιχτόν

Ξένον εγκάλι͜α ’κι χουλέν’
Ατό ξενιτεία έν’!
Τη εγάπης περισ̌άντς
μη ’ίνεσαι κι εμέναν χάντς

Τη φωλέα σ’ μη κρεμί͜εις,
για τέρεν και κλώστ’ οπίσ’
Έν’ ολίγον η ζωή,
ντ’ ελάστες κανείται, ψ̌η μ’

Ξένον εγκάλι͜α ’κι χουλέν’
Ατό ξενιτεία έν’!
Τη εγάπης περισ̌άντς
μη ’ίνεσαι κι εμέναν χάντς

Η εγάπη έναν πουλίν
και μαναχόν όντες ζει
ν’ αναμέν’ καιρόν πεζεύ’
και ανοί’ φτερά και φεύ’

Ξένον εγκάλι͜α ’κι χουλέν’
Ατό ξενιτεία έν’!
Τη εγάπης περισ̌άντς
μη ’ίνεσαι κι εμέναν χάντς