Εσύ φως ι-μ’ τη ζωής

Αρνί μ’, μέρ’ κέσ’ λάσ̌κεσαι
και σα στράτας γράσ̌κεσαι;
Το ψ̌όπο σ’ τυραννί͜εις
και μακρά απ’ εμέν πώς ζεις;

Εσύ, φως ι-μ’, τη ζωής,
τη καρδίας και τη ψ̌ης
Γιάμ’ φίλεμαν αλλού παίρτς,
σ’ άλλ’ εγκάλι͜α βασιλεύ’ς;

Φέγγο μ’, τα νύχτας ντ’ ευτάς;
Γιάμ’ φογάσαι, γιάμ’ ριγάς;
Πού κείσαι, ντό τρως, ντό πίντς
κι έναν μένεμαν ’κι στείλτς;

Εσύ φως ι-μ’ τη ζωής,
τη καρδίας και τη ψ̌ης
Γιάμ’ φίλεμαν αλλού παίρτς,
σ’ άλλ’ εγκάλι͜α βασιλεύ’ς;

Αν ’κι κλώσ̌κεσαι οπίσ’,
πουλόπο μ’, καλά να ζεις
Κι εγώ ας αροθυμώ
και ας κλαίω και πονώ
Εγώ κλαίω και πονώ
κι εσέναν θ’ αροθυμώ

Εσύ φως ι-μ’ τη ζωής,
τη καρδίας και τη ψ̌ης
Γιάμ’ φίλεμαν αλλού παίρτς,
σ’ άλλ’ εγκάλι͜α βασιλεύ’ς;