Κεμεντζ̌ετσ̌ής

Κεμεντζ̌ετσ̌ή σα δάχτυλα σ’,
γουρπάν’ και σην καρδία σ’
Να έμ’ απέσ’ σην κεμεντζ̌έ σ’
κι απέσ’ σην τραγωδία σ’

Ας λέγω σε, κεμεντζ̌ετσ̌ή,
τον πόνον σην καρδία μ’
Κι αβούτ’ το τέρτι μ’ για τ’ εσέν
ποίσον α’ τραγωδίαν

Απάν’ σα τέλι͜α όντες κρού’ν
τ’ εσά τα τοξαρέας
Θαρρώ την καρδι͜ά μ’ σ̌κίζ’ν’ ατο
τη σεβντάς μαχ̌αιρέας

Ας λέγω σε, κεμεντζ̌ετσ̌ή,
τον πόνον σην καρδία μ’
Κι αβούτ’ το τέρτι μ’ για τ’ εσέν
ποίσον α’ τραγωδίαν

Κι αν απαντώ το τέρεμα σ’
το ψ̌όπο μ’ φαρμακούται
Και η καρδία μ’ κρούει και παίρ’,
σκαλών’, αρνί μ’, ματούται

Ας λέγω σε, κεμεντζ̌ετσ̌ή,
τον πόνον σην καρδία μ’
Κι αβούτ’ το τέρτι μ’ για τ’ εσέν
ποίσον α’ τραγωδίαν