Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα

Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
τερώ, ψ̌η μ’, και μαεύω
Κι αν έ͜εις εγάπην για τ’ εμέν
σην καρδι͜ά σ’ αραεύω

Για δος, πουλόπο μ’, τη χαράν
σ’ εμόν πα τη καρδίαν
Να σβήνω ας σα χ̌ειλόπα σ’
ντ’ επέραν την φωτίαν

Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
τερώ, ψ̌η μ’, και μαεύω
Κι αν έ͜εις εγάπην για τ’ εμέν
σην καρδι͜ά σ’ αραεύω

Κρυφόν εγάπην ’κι ’ίνεται,
γεράδες θα γομούται
Σ’ ομμάτι͜α σ’ ή σα χ̌ειλόπα σ’
κάπου θα φανερούται

Για δος, πουλόπο μ’, τη χαράν
σ’ εμόν πα τη καρδίαν
Να σβήνω ας σα χ̌ειλόπα σ’
ντ’ επέραν την φωτίαν

Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
τερώ, ψ̌η μ’, και μαεύω
Κι αν έ͜εις εγάπην για τ’ εμέν
σην καρδι͜ά σ’ αραεύω

Το¹ πρόσωπο σ’ ας σ’ άψιμον
επέρεν κι εκοκκίντσεν
Κι ένα δακρόπον τη εγάπ’ς
σο μάγ’λο σ’ πώς εκύλτσεν¹

Για δος, πουλόπο μ’, τη χαράν
σ’ εμόν πα τη καρδίαν
Να σβήνω ας σα χ̌ειλόπα σ’
ντ’ επέραν την φωτίαν

Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
τερώ, ψ̌η μ’, και μαεύω
Κι αν έ͜εις εγάπην για τ’ εμέν
σην καρδι͜ά σ’ αραεύω