Ο καημόν τη ξενιτεμένου

Ζω σην ξενιτείαν
με μαύρον καρδίαν
Έρημος, μονάχος κι ορφανός
Άνθρωπον ’κ’ ευρήκω
τον πόνο μ’ να λέω
να φεύ’ από ’πάν’ ι-μ’ ο καημός

Νουνίζω τα παιδία μ’,
τα μικρά γιαβρία μ’
και σ’ ομμάτι͜α μ’ τρέχ’νε δακρόπα
Για τ’ ατά ’παιδεύτα,
χρόνια ’ξενιτεύτα
και ’κι ξέρω αν θα ελέπ’ ατα

Ψεύτρα ξενιτεία,
κομπώντς τα παιδία
και -ν- εμέν αέτσ’ εκόμπωσες
’Δέκες με -ν- παράδες,
ένοιξες γεράδες,
άλλ’ έναν πατέραν εσκότωσες