Εγώ θα κλώσκουμαι

Εχπάστα να πάω 
ση Γερμανίαν
Επιδέβα την καρή μ’,
τον κύρη μ’, την μάνα μ’ 
και τα παιδία μ’

Εγώ θα κλώσκουμαι,
εκέσ’ ’κι απομένω

Το τρένον εχπάστεν,
πάει κι όλεν σ̌υρίζ’
Λάσκουμαι απέσ’ σα βαγόνι͜α,
’κ’ επορώ να ησυχάζω
κι η ψ̌η μ’ φτιλακίζ’

Εγώ θα κλώσκουμαι,
εκέσ’ ’κι απομένω

Ερωτώ -ν- όλεν τον κόσμον
«πού ευρίουμαι;»
Κι ατείν’ λένε «ση Σερβία/σην Αυστρία,
φτάνομε ση Γερμανία»
Ντό θα ’ίνουμαι;

Εγώ θα κλώσκουμαι,
εκέσ’ ’κι απομένω