Νέος έμ’νε κι εγάπεσα

Νέος έμ’νε κι εγάπεσα
χαράν είχα σο ψ̌όπο μ’
Το κορτσόπον ντ’ εγάπεσα
ερρούξεν σ’ εγκαλόπο μ’

Τρανόν αγάπ’ είχε σ’ εμέν
κι εγώ -ν- είχα σ’ ατέναν
Την ψ̌η μ’ εδίν’να για τ’ ατέν
κι εκείνε για τ’ εμέναν 

Αποβραδής ως να μερών’
εκείτον σ’ εγκαλόπο μ’
Όρκον επαίρ’νεν κι έλεγεν
«εσύ είσαι το ψ̌όπο μ’!»

Κι ατώρα εχωρίγαμε
χωρίς να έν’ αιτία
Βρούλας εσάρεψαν την ψ̌η μ’
(κι) ατώρα -ν- ενεσβήγαν