Μονά Μούζενας

Εσύ εμέναν έλεες
«καν’νάν ’κι καλατσ̌εύω»
Με τ’ ομματόπα μ’ είδα σε,
τον Θεό σ’ ’κ’ ινιανεύω

Ολήμαυρα τ’ ομμάτα̤ τ’ς είν’,
τ’ οφρύδι͜α τ’ς πογιαμάδες
Σ’ ατέν γουρπάν’ να ’ίν’ντανε
δεκαοχτώ γιοσμάδες

Τ’ εμόν τ’ αρνίν να έξερεν
εμέν ’κ’ εκατηγόρ’νεν
Τ’ άστρα θα εκατήβαζεν,
εμέν θα ’παρηγόρ’νεν

♫

Κάτ’ έπαθαν τ’ ομματόπα μ’
και δάκρυ͜α ’κι κρατούνε
Θα κρούω και στραβών’ ατα
τ’ έμορφα όντες τερούνε

Ντό έ͜εις, καρδία μ’, και πονείς;
ντό έ͜εις κι αναστενάζεις
Γιαβάς̌-γιαβάσ̌ι͜α καίεσαι
κι απ’ έξ’ βρούλαν ’κ’ εβγάλλεις

Σον Θεόν βαρύν να μη έν’,
κάτ’ θα λέγω, παιδία
Ο θάνατον ’κι σύρκεται,
τσ’ εγάπ’ς αροθυμίαν

♫

Τα ραχ̌ι͜ά εχ̌ιονίγανε,
εγώ εκαπατεύτα
Ας ση μάνας ι-σ’ τα λόγια,
πουλί μ’, επουγαλεύτα

Καλογερίτ’κα θα φορώ,
την καρδι͜ά σ’ θα μαυρύνω
Σ’ εσέν ντο έχω τη σεβτά,
αρνόπο μ’, θα τρανύνω

Πολλά υψηλά μη πετάς,
πολλά ψηλέσσα ’κ’ είσαι
Σην Κόπροβαν ετράνυνες,
εξέρω τίνος είσαι