Εζέλεψα Θεού πουλίν

Σ’ εμέν ’κ’ εδέκεν ο Θεόν
χ̌ελιδονί’ γανάτι͜α
Να ζω σον κόσμον έκρινεν
με τέρτι͜α και μουράτι͜α

Εζέλεψα Θεού πουλίν
έναν χ̌ελιδονόπον
Γιατί η σεβντά έν’ φυλακήν
και φυλακίζ’ το ψ̌όπο μ’

Τ’ εμόν η καρδι͜ά γεραλίν,
πώς ν’ ανασπάλ’ τα πόνι͜α;
Τερμάν’ ευρήκ’ την άνοιξην
π’ έρχουν τα χ̌ελιδόνι͜α

Εζέλεψα Θεού πουλίν
έναν χ̌ελιδονόπον
Γιατί η σεβντά έν’ φυλακήν
και φυλακίζ’ το ψ̌όπο μ’

Η καρδι͜ά μ’ άφτερον πουλίν
κι η ψ̌η μ’ σιδερι͜ασμένον
’Κ’ είχ̌εν ασλίν ατό η σεβντά
να ευτάει με ευτυχισμένον

Εζέλεψα Θεού πουλίν
έναν χ̌ελιδονόπον
Γιατί η σεβντά έν’ φυλακήν
και φυλακίζ’ το ψ̌όπο μ’

Εζέλεψα Θεού πουλίν
έναν χ̌ελιδονόπον
Γιατί η σεβντά έν’ φυλακήν
και φυλακίζ’ το ψ̌όπο μ’