Παρηγορίας λόγια

Η καρδία μ’ ερρώστεσεν,
τ’ ομμάτι͜α μ’ όλο δάκρυ͜α
Ανθρώπ’ ντο δίν’νε σε χαράν
ποτίζ’νε σε φαρμάκια

Λέτε για ’μέναν έμορφα
παρηγορίας λόγια
να ελαφρύν’ η καρδία μ’
ντο έχ̌’ απέσ’ τα πόνια
Λέτε για ’μέναν έμορφα
παρηγορίας λόγια
κι απ’ οπίσ’ ι-μ’ καρφώνετε
άμον τ’ οφίδ’ τα δόντι͜α

Πάντα να έμ’νε εγώ εκεί
ατείν’ όντες πονούνε
κι όντες λαρών’ ο πόνος ατ’¹
να θάφ’νε με τερούνε

Λέτε για ’μέναν έμορφα
παρηγορίας λόγια
να ελαφρύν’ η καρδία μ’
ντο έχ̌’ απέσ’ τα πόνια
Λέτε για ’μέναν έμορφα
παρηγορίας λόγια
κι απ’ οπίσ’ ι-μ’ καρφώνετε
άμον τ’ οφίδ’ τα δόντι͜α

Κακίαν έχ’νε απέσ’ ατουν,
κακό θέλ’ να ευτάνε
Όντες πονώ εγώ ατείν’
χ̌αίρουνταν και γελάνε²

Λέτε για ’μέναν έμορφα
παρηγορίας λόγια
να ελαφρύν’ η καρδία μ’
ντο έχ̌’ απέσ’ τα πόνια
Λέτε για ’μέναν έμορφα
παρηγορίας λόγια
κι απ’ οπίσ’ ι-μ’ καρφώνετε
άμον τ’ οφίδ’ τα δόντι͜α

Καλό ’κι ξέρετε ντο έν’,
Θεόν πα ’κι φογάστε
Με την κακία απέσ’ σην ψ̌ην
παράδεισον ’κι πάτε

Λέτε για ’μέναν έμορφα
παρηγορίας λόγια
να ελαφρύν’ η καρδία μ’
ντο έχ̌’ απέσ’ τα πόνια
Λέτε για ’μέναν έμορφα
παρηγορίας λόγια
κι απ’ οπίσ’ ι-μ’ καρφώνετε
άμον τ’ οφίδ’ τα δόντι͜α