«Βοήθεια» κουίζω, Θεέ μ’

Ας σον ύπνο μ’ αγνεφίζω
ατέναν να ψαλαφώ
Κόμπωμαν ατέ ντο σύρ’ με,
εμέν πώς θα παλαλών’!
Πού κέσ’ είναι, πού κοιμάται,
πότε η ψ̌η μ’ θα λαρών’¹;

«Βοήθεια» κουίζω, Θεέ μ’,
ατέναν ν’ ανασπάλω
Καρδίαν, ψ̌ην ’κ’ εφέκε με,
έρ’ται με ν’ αποθάνω

Εγάπην ’κ’ είχ̌εν για τ’ εμένα,
πάντα εμάτωνε την ψ̌η μ’
Εχ̌αίρουτον ατέ εμένα
τα δακρόπα μ’ να τερεί
Ατέ εφέρ’νεν μονάχα²
τ’ εμόν την καταστροφήν

«Βοήθεια» κουίζω, Θεέ μ’,
ατέναν ν’ ανασπάλω
Καρδίαν, ψ̌ην ’κ’ εφέκε με,
έρ’ται με ν’ αποθάνω

Όλο ψέμαν κι απιστίαν
έτονε ατέ εμέν
Και σα στράτας όντας έμ’νε
όλ’ εμέν ετέρ’νανε
Ενεγκάστα ασ’ ατένα
άλλο ’κι αραεύ’ ατεν

«Βοήθεια» κουίζω, Θεέ μ’,
ατέναν ν’ ανασπάλω
Καρδίαν, ψ̌ην ’κ’ εφέκε με,
έρ’ται με ν’ αποθάνω

«Βοήθεια» κουίζω, Θεέ μ’,
ατέναν ν’ ανασπάλω
Καρδίαν, ψ̌ην ’κ’ εφέκε με,
έρ’ται με ν’ αποθάνω