Άνοιξον, ρίζα μ’

Το παραθύρι σ’ άνοιξον
κι άκ’σον την τραγωδία μ’
Εστά και τέρεν το φαρμάκ’
ντο τρέχ̌’ ας σην καρδία μ’

Άνοιξον, ρίζα μ’, άνοιξον,
άνοιξον ας εμπαίνω
Τσ̌εχέλ’κον πουλόπον είμαι
κι ας ση σεβντάν καμένον

Το παραθύρι σ’ άνοιξον,
το χαϊνλούκ’ κανείται
Έβγα τέρεν, ασ’χώρετον,
το ψ̌όπο μ’ πως τελείται

Άνοιξον, ρίζα μ’, άνοιξον,
άνοιξον ας εμπαίνω
Τσ̌εχέλ’κον πουλόπον είμαι
κι ας ση σεβντάν καμένον

Σην πόρτα σ’ βάλον καρακίδ’,
σο παραθύρι σ’ σκάλαν
Σην πόρτα σ’ δος με φίλεμαν,
σο παραθύρ’ εγκάλι͜αν

Άνοιξον, ρίζα μ’, άνοιξον,
άνοιξον ας εμπαίνω
Τσ̌εχέλ’κον πουλόπον είμαι
κι ας ση σεβντάν καμένον

Άνοιξον, ρίζα μ’, άνοιξον,
άνοιξον ας εμπαίνω
Τσ̌εχέλ’κον πουλόπον είμαι
κι ας ση σεβντάν καμένον

Άνοιξον, ρίζα μ’, άνοιξον!