Κοτζ̌ά-Αναστάσ’

Κοτζ̌ά-Αναστάσ’, Τραντέλλενα
και νύχτας καβαλάρη
Αναστορούμε τ’ έργατα σ’,
του Τοπτσάμ παλληκάρι

♫

Αντάρτης απάν’ σο ραχ̌ίν
με τ’ άλλα τα παιδία
Πίστην, πατρίδαν και ζωή
και για ελευθερία

Η ανθρωπία απέσ’ σην ψ̌η σ’,
εκείνο πα ’κ’ εφήν’νες
Εντούνες πόρτας εφτωχόν,
βοήθειαν εδίν’νες

♫

Πάει καιρός, εδώ στα βουνά του Πόντου που σύντριψα την ψυχή μου.
Πολεμάμε εγώ και τα παλληκάρια μου με τη λύσσα της απελπισίας. Να ’ταν να φτερουγίσει από κάπου η ελπίδα. Ένα ποτάμι αίμα ο πόλεμος που ψάχνει δικαιοσύνη. Αίμα χαμένο ή κερδισμένο. Να δώσει η Παναγία Σουμελά αν είναι ν’ αποθάνω, ν’ αποθάνω ελεύθερος. Εγώ, ο Πόντιος Έλλην, με ξεκάθαρη κι αδάμαστη συνείδηση του έθνους και της γης μου, σας χαιρετώ.
Αναστάσιος Παπαδόπουλος «Κοτζ̌ά-Αναστάσ’»

♫

Κρυφά εσέν εντώκανε
κι ερρούξες, παλληκάρι
Θερίον ανημέρωτον,
του Πόντου λεοντάρι

Το κορτσόπο σ’ το πρωτικάρ’
εείνον πα ’κ’ εφήκαν
κι επέμ’νεν η μαυρόχαρος
το ταίρι σ’ η Ποινίκα

Ο ουρανόν επόνεσεν,
η γη -ν- εφαρμακώθεν
Έρθεν το μαύρον το χαπέρ’
«Κοτζ̌ά-Αναστά͜ης ’σκοτώθεν»

Σταυραετός έσ’νε εσύ,
άγγελος σα ουράνια
Για τ’ εσέν κρούει κι αντιλαλεί
του Πόντου η καμπάνα