Μίαν αδά, μίαν ακεί

Μίαν αδά, μίαν ακεί,
πουλόπον τσ̌αρτεμένον
Με το ζόρ’ σιρινεύκουμαι,
πασ̌τάν πουγαλεμένον

Θα κοπούν τα χρόνια μ’
εγώ εθαρρώ
Να σύρω τα πόνια μ’
άλλο ’κ’ επορώ

Ανάσμαν παίρω με το ζόρ’,
τ’ ομμάτι͜α μ’ πα δεισών’νε
Χολή, τσ̌ικάρι͜α ελύγανε,
τ’ απέσ’ ι-μ’ φαρμακών’νε

Θα κοπούν τα χρόνια μ’
εγώ εθαρρώ
Να σύρω τα πόνια μ’
άλλο ’κ’ επορώ

Θεέ μ’, γιατί ’κι παίρτς την ψ̌η μ’;
Γιατί ’κι κόφτ’ς τα χρόνια μ’;
Εγώ να γουρταρεύκουμαι
ας σα σέρτα̤ τα πόνια μ’

Θα κοπούν τα χρόνια μ’
εγώ εθαρρώ
Να σύρω τα πόνια μ’
άλλο ’κ’ επορώ