Τριλογία

Ματσούκα μ’, τα παρχάρι͜α σου,
τα πράσινα τα φύλλα,
το τσουπαδένεν το ψωμί σ’,
το στύπον η μαντζίρα σ’

Ας έλεπα από μακρά
την Τσ̌όφαν την καημέντσα μ’
Σο ανεφόρ’ απάν’ καικά
το σ̌ελέκ’ φορτωμέντσα

Έλα, πουλί μ’ και Τσ̌οφούλα μου,
απέσ’ σα ορμανόπα,
απέσ’ σα τσ̌ιτσ̌ακόπα

Ν’ ακούω κελαηδήματα
και μακρύν τραγωδίαν,
τη γαβαλί’ το μοιρολόι
και κωδωνί’ λαλίαν

Κακά είναι τα ψέματα,
αδά σον κόσμον ντ’ έρθεν,
όπου κι αν πάει η ψ̌η -ν- ατ’ σύρ’
τον τόπον ντ’ εγεννέθεν

Έλα, πουλί μ’ και Τσ̌οφούλα μου,
απέσ’ σα ορμανόπα,
απέσ’ σα τσ̌ιτσ̌ακόπα

♫

Τη θάλασσας το νερόν
αλυκόν έν’, αλυκόν
Τη κουτσ̌ής το φίλεμαν
σον πεκιάρ’ έν’ γιατρικόν

Μάνα, η νύφε τ’ εσόν
ατέ θα φέρ’ -τ- σε νερόν
Σα ξύλα -ν- ατέ θα πάει
ήντι͜αν λες ατεν θ’ ευτάει

Κορτσόπον, τίνος είσαι;
μήλον κόκκινον είσαι
Παχ̌υμένον κι έμορφον
μαϊσσεματικόν είσαι

♫

Τ’ αρνόπο μ’ κείται -ν- άρρωστον
και τα πουλόπα κλαίγ’νε [γιαρ]
Σα δέντρα άλλο ’κι κάθουνταν
τραγωδίας ’κι λένε [γιαρ]

Τ’ αρνόπο μ’ κείται -ν- άρρωστον
τα τσ̌ιτσ̌έκια ’κι ανθίζ’νε [γιαρ]
Εχάθεν η ευωδία τουν
κι άλλο ’κι σκουντουλίζ’νε [γιαρ]

Τ’ αρνόπο μ’ κείται -ν- άρρωστον
κι η ψ̌η μ’ εσυνταράεν [γιαρ]
Τ’ ομμάτι͜α μ’ εγομώθανε
κι η καρδία μ’ ερράεν [γιαρ]