Το αίμαν ας σην καρδία μ’

Το αίμαν ας σην καρδία μ’
άλλο ’κι τσιμπονίζ’
Έσπρυνανε τα μαλλία μ’
κι η ψ̌η μ’ ’κι ταγιανίζ’

Τ’ ομμάτι μ’ θολών’,
το αίμαν παγών’
και αραεύω τον θάνατον

Αφού ’κ’ επορώ να πίνω
έναν χουλιάρ’ νερόν
σουμά σ’ έπαρ’ με, Χριστέ μου,
απόψ’ ους να μερών’

Έπαρ’ με σουμά σ’
να τερώ ντ’ ευτάς
και όλεν τον κόσμον συχωράς

Χάρε, έλα έπαρ’ το ψ̌όπο μ’
και ντο ζω νεφιλέν!
Γλύτωσον με ας σα πόνι͜α 
σ’ εμέν ντ’ ένταν πελι͜άν

’Κ’ εχάρα ας ση ζωή μ’
Χάρε, έπαρ’ την ψ̌η μ’,
ν’ αναπάουμαι απέσ’ σο ταφί μ’