Τη πατέρα ο λόγος

Πατέρα, ο πόνος ι-μ’ τρανόν,
η καρδία μ’ ματούται
Η σεβντά ντ’ έχω για τ’ ατέν
καμίαν ’κι λαρούται

Υιέ μ’, μη στέκ’ς και μη πονείς
και κλαινί͜εις το καρδόπο σ’
Θα έρ’ται και ένας καιρός
θα χ̌αίρεται το ψ̌όπο σ’

Αιχμάλωτος σην καρδι͜άν ατ’ς
στέκω κάθαν ημέρα
Πονώ, λιγούμαι¹ ’κι θέλω
να ζει χωρίς εμέναν

Υιέ μ’, εσύ ’σαι για τ’ εμέν
η ζωή σο καρδόπο μ’
Εάν πονεί η καρδία σ’
πονεί τ’ εμόν το ψόπον

Στέκω τη θάλασσαν τερώ,
σην καρδι͜ά μ’ κρούει το κύμα
’Κ’ επορεί να βζήν’ το άψιμον,
τρανόν γι’ ατέν το κρίμαν

Υιέ μ’, σουμά σ’ θα ευρίγουμαι,
σο γιάνι σ’ ταγιανίζω
Να ’λέπω τη χαρά σ’ εσέν,
το ψ̌όπο μ’ μη βρουλίζω

-Πατέρα ο λόγος ι-σ’ τρανόν
τα γεράδες ι-μ’ λαρών’
-Υιέ μ’, μη στέκ’ς και μη πονείς,
το καρδόπο σ’ μη κλαινί͜εις