.
.
Σοφία Παπαδοπούλου Νο2 | Πόντιοι, η χρυσή ελληνική ράτσα

Ποίος εμέναν τον καρίπ’

Ποίος εμέναν τον καρίπ’
fullscreen
Αν αποθάνω σα μακρά
ποίος θα σαβανίζ’ με; [γιαρ]
Ποίος θα ’κχ̌ύν’ τα δα̤κρόπα τ’
εμέν πη ’κ’ εγνωρίζ’ με [γιαρ]

Ποίος εμέναν τον καρίπ’
τα δά̤κρα̤ τουν θα ’κχ̌ύν’νε [γιαρ]
Αν αποθάνω σο ταφί μ’
κερίν ποίος θ’ αφτύν’ με; -ν [γιαρ]

Μέρ’ κέσ’ θα ’φτάνε το ταφί μ’
να βάλ’νε το κορμόπο μ’; [γιαρ]
Είνας μάνα πη καίεται
θ’ αφτύν’ το καντηλόπο μ’ [γιαρ]

Τ’ ορμάνι͜α θα μοιρολογούν,
τα πουλόπα θα κλαίνε [γιαρ]
Ντ’ εδέβαν σο κιφαλόπο μ’
θα κάθουνταν και λένε [γιαρ]
ΚείμενοΕπεξήγησηΕτυμ. ΡίζαΠροέλευση
αποθάνωπεθαίνω
αφτύν’ανάβω/ει
βάλ’νεβάλουν
γιαραγαπητός/ή/ό, αγάπη yâr
δά̤κρα̤δάκρυα
δα̤κρόπα(υποκορ.) δάκρυα
εγνωρίζ’γνωρίζει
εδέβαν(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν, (για χρόνο) πέρασαν διαβαίνω
είναςένας/μία
’κ’δεν οὐκί<οὐχί
κάθουντανκάθονται
καίεταικαίγεται
καντηλόποκαντηλάκι
καρίπ’μοναχικό, ορφανό, εξαθλιωμένο garip/ġarīb
κέσ’προς τα εκεί, προς το μέρος εκείνο κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
κιφαλόποκεφαλάκι
κορμόποκορμάκι
’κχ̌ύν’εκχύνει, χύνει, εκβάλλει εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
’κχ̌ύν’νεεκχύνουν, χύνουν, εκβάλλουν εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
μακρά(επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα
μέρ’(μέρου, επιρρ.) πού, προς ορισμένο μέρος, όποιος
ορμάνι͜αδάση orman
πηπου
ποίος(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
πουλόπαπουλάκια
σαβανίζ’τυλίγω/ει με σάβανο
ταφίτάφο
τουντους
’φτάνε(ευτάνε) κάνουν, φτιάχνουν εὐθειάζω
ΚείμενοΕπεξήγησηΕτυμ. ΡίζαΠροέλ.
αποθάνωπεθαίνω
αφτύν’ανάβω/ει
βάλ’νεβάλουν
γιαραγαπητός/ή/ό, αγάπη yâr
δά̤κρα̤δάκρυα
δα̤κρόπα(υποκορ.) δάκρυα
εγνωρίζ’γνωρίζει
εδέβαν(για τόπο) πέρασαν, διέσχισαν, (για χρόνο) πέρασαν διαβαίνω
είναςένας/μία
’κ’δεν οὐκί<οὐχί
κάθουντανκάθονται
καίεταικαίγεται
καντηλόποκαντηλάκι
καρίπ’μοναχικό, ορφανό, εξαθλιωμένο garip/ġarīb
κέσ’προς τα εκεί, προς το μέρος εκείνο κέσου<κεῖσ’<κεῖσε<ἐκεῖσε
κιφαλόποκεφαλάκι
κορμόποκορμάκι
’κχ̌ύν’εκχύνει, χύνει, εκβάλλει εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
’κχ̌ύν’νεεκχύνουν, χύνουν, εκβάλλουν εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
μακρά(επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα
μέρ’(μέρου, επιρρ.) πού, προς ορισμένο μέρος, όποιος
ορμάνι͜αδάση orman
πηπου
ποίος(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
πουλόπαπουλάκια
σαβανίζ’τυλίγω/ει με σάβανο
ταφίτάφο
τουντους
’φτάνε(ευτάνε) κάνουν, φτιάχνουν εὐθειάζω
Ποίος εμέναν τον καρίπ’

Ποντιακός Στίχος - Pontian Lyrics 2025

Επικοινωνία: infoDUMMY@pontianlyrics.gr

Με την ευγενική χορηγία φιλοξενίας της IpHost