Το κρεβατόπο μ’ τ’ άκλερον

Ταβίζ’ ο νους ι-μ’ με την ψ̌η μ’,
κι η καρδι͜ά μ’ με τον πόνον
Ποίος εξέρ’ ντο σύρω εγώ
αρ’ για τ’ εσέναν μόνον;

Το κρεβατόπο μ’ τ’ άκλερον,
άλλο ’κι χαρίζ’ ύπνον
σεβντάδες ’κείσαν εκειαπάν’
κι ατώρα στέκ’ καρίπ’κον

Έναν εγκάλια αποβραδής
και φίλεμαν κλεμμένον
Τ’ εμόν η εγάπ’ έτον κουσμέτ’,
να ζει τυρι͜αννισμένον

Το κρεβατόπο μ’ τ’ άκλερον,
άλλο ’κι χαρίζ’ ύπνον
σεβντάδες ’κείσαν εκειαπάν’
κι ατώρα στέκ’ καρίπ’κον

Εγώ αγαπώ, κι ατό αγαπά,
μιγκίν πουθέν ’κ’ ευρέθεν
Κάποτε θ’ ανταμώνομε¹,
τιδέν πα ’κ’ ετελέθεν

Το κρεβατόπο μ’ τ’ άκλερον,
άλλο ’κι χαρίζ’ ύπνον
σεβντάδες ’κείσαν εκειαπάν’
κι ατώρα στέκ’ καρίπ’κον