Έναν κορίτσ’ σο παρχάρ’

Έναν κορίτσ’ σον παρχάρ’
αραεύ’ το παλληκάρ’
Η καρδία τ’ς φτιλακίζ’
και ντο ευτάει ’κι νουνίζ’

Τ’ ομματόπα τουν τερούν
ν’ ανταμούνταν ’κ’ επορούν
Στεναχώρια και καημόν,
παρακαλούν τον Θεόν

Έναν παλληκάρ’ σ’ ορμάν’
τ’ αχουλόπον ατ’ θα χάν’
Τη καρδίας ατ’ το ταίρ’
ερρούξεν και αραεύ’

Έλα, ψ̌η μ’, και μη εβγαίντς,
τυρι͜αννίγουμαι, ’κ’ ελέπ’ς;
Πού έν’ τ’ εμόν το πουλίν
τ’ έμορφον το τσ̌ιτσ̌ακλίν;

Ολόερα σον παρχάρ’
ανταμών’ το παλληκάρ’
Αγκαλι͜άσκουν και χορεύ’νε
τ’ έναν τ’ άλλο μασχαρεύ’νε

Μασχαρεύ’νε και γελούν,
τ’ έναν τ’ άλλο ατείν’ τερούν
Η σεβντά τουν έν’ τρανόν,
ας ση γην σον ουρανόν