Τη καρδίας ι-μ’ ο ουρανόν

Αν θέλετε τον ουρανόν
απέσ’ σην βούρα μ’ βάλλω
Μη λέτε με, μη λέτε με
τ’ αρνόπο μ’ να ανασπάλω

Ανάθεμά σε, νε σεβντά
ευρήκ’ς αγνά καρδίας!
Εκειαπέσ’ σύρτς το άψιμο σ’,
εκειαπέσ’ τη φωτία σ’

Πώς εγροικάς α’ ουρανέ
κι όντες πονώ λιβώνεις;
Κι αν τρέχ’νε τα δα̤κρόπα μου
την γην νερά γομώνεις

Ση καρδι͜άς ι-μ’ τον ουρανόν
σύννεφα μαύρα εκάτσαν
Ήλεν ’κι αφήν’νε να εμπαίν’
το ψ̌όπο μ’ εγονάτ’σαν