Ο ξενιτέας

Ν’ αηλί εκείνεν που αναμέν’
ημέρας, μήνας, χρόνια
ατέ τον ξενιτέαν ατ’ς
Έλα κι ας χ̌αίρεται η ψ̌η,
κλώστ’ και ας τρέχ’νε δάκρυ͜α
Δάκρυ͜α ντο τρέχ’νε ας ση χαράν

♫

Έλα, γιαβρί μ’, ας σα μακρά
ντ’ έσυρες εκανέθαν
Έλα να χ̌αίρουμαι κι εγώ,
τα χρόνια μ’ ετελέθαν

Εσέν όντες έχω σο νου μ’
τα νύχτας ’κι τελείνταν
Η ώρα χρόνος ’ίνεται,
τα δάκρυ͜α μ’ ’κι κανείνταν

Έλα, μάνα, σ’ αγνάντεμα
ση χωρί’ το ραχ̌όπον
Έρ’ται ο ξενιτέας ι-σ’,
τη ψ̌ης ι-σ’ το δεντρόπον