Θέλω το φιστάν’ κοντόν

Τη κοριτσί’ το φιστάν’
ας σο γόνατον κι απάν’
Ο νέον σεΐρ’ τερεί
και -ν- ο γέρον ’κ’ επορεί
Το χατίρ’ τη νέονος,
η παρά τη γέρονος

Ο νέον παρακαλεί
κοντόν όσον (ντ’) επορεί
τη κοριτσί’ το φιστάν’
να σύρ’ ατο κι άλλ’ απάν’
’Ίνουμαι -ν- εγώ γουρπάν’
για το κοντόν το φιστάν’

Ας σ’ οσπίτι μ’ ’κ’ εβγαίνω
κι ολόερα ’κι τερώ
Την ψ̌η μ’ ’κι θα κολατίζω,
είμαι γέρος, ’κ’ επορώ
Αΐκον φιστάν’ κοντόν
’κ’ έτον σ’ εμόν τον καιρόν

Το φιστάνιν μάκρυνον
τον Θεό σ’ αν αγαπάς
Τα χρόνια εδέβανε,
εμέν ξαν πώς ’κ’ ερωτάς;
Εμέν πα θα νουνί͜εις,
μ’ ευτάς ήντι͜αν εθαρρείς