Μανίτσα μ’

Έρθαν τα Χριστούγεννα
κι όλι͜α τα γιορτάς, μανίτσα μ’,
κι όλι͜α τα γιορτάς
Για τον γιο σ’ τον ξενιτέαν
ξάι πώς ’κ’ ερωτάς, μανίτσα μ’,
ξάι πώς ’κ’ ερωτάς;

Μάνα, ποίσον τα χαρτία μ’,
έπαρ’ με -ν- οπίσ’, μανίτσα μ’,
έπαρ’ με -ν- οπίσ’
Σ’ έρημον την ξενιτείαν
μ’ α̤φήντς το παιδί σ’, μανίτσα μ’,
μ’ α̤φήντς το παιδί σ’

Το ψωμίν τη ξενιτείας
για τ’ εμέν χαράμ’, μανίτσα μ’,
για τ’ εμέν χαράμ’
Ατόσα μαύρα ημέρας
έρθαν εμπροστά μ’, μανίτσα μ’,
έρθαν εμπροστά μ’