Στρατιώτης φεύω, μάνα

Στρατιώτης φεύω, μάνα,
έρθεν η σειρά τ’ εμόν
Εσύ θέλτς εμέν σο γιάνι σ’
κι η πατρίδα μ’ σύνορον

Πριν να βασιλεύ’ ο ήλι͜ον
θέλ’νε με σην Τρίπολην
Η πατρίδα μ’ κούζ’ με, μάνα,
να φορίζ’ με το χακί

Στρατιώτης φεύω, μάνα,
το πρωί πριν να μερών’
Δύο χρόνι͜α, μάνα, ποίσον
την καρδία σ’ σίδερον

Όπως όλια τα παιδία
σο στρατόν πάει το παιδί σ’
Σταύρωσον τη στράταν, μάνα,
φεύω, δος με την ευχ̌ή σ’