Τ’ εσά τα χ̌είλι͜α εφίλεσα

Ατό τ’ εσόν το τέρεμαν
κι ατό τ’ εσόν το γέλος
σεβντάς φωτίαν έψ̌ανε
ση καρδι͜άς ι-μ’ το μέρος

Τ’ εσά τα χ̌είλι͜α εφίλεσα
και πώς να ησυχάζω;
Κάθαν που λέω τ’ όνεμα σ’,
αρνί μ’, αναστενάζω

Ελέπω σε ζαλίουμαι,
’κι ταγιανίζ’ η καρδι͜ά μ’
Νύχταν ημέραν ψαλαφώ
τ’ εσόν-α την εγκάλιαν

Τ’ εσά τα χ̌είλι͜α εφίλεσα
και πώς να ησυχάζω;
Κάθαν που λέω τ’ όνεμα σ’,
αρνί μ’, αναστενάζω

Έναν καρδόπον έχ’ ατο,
πολλά έν’ πονεμένον
Αν θέλτς έπαρ’ και σκότα το,
αν θέλτς σο ψ̌όπο σ’ θέκον

Τ’ εσά τα χ̌είλι͜α εφίλεσα
και πώς να ησυχάζω;
Κάθαν που λέω τ’ όνεμα σ’,
αρνί μ’, αναστενάζω