Έναν ημέραν ο Θεόν

Έναν ημέραν ο Θεόν
ερχίνεσεν να κλαίει
κι όθεν τα δάκρυ͜α Τ’ έσταζαν
η γης ακόμα καίει

Αγγέλ’ επυκνορώταναν,
ατσ̌ά ντό έχ̌’ και κλαίει;
Ποίον κρίμαν βαρύνει͜ ατον
κι εμάς τιδέν ’κι λέει;

Ένας ψιλίκος άγγελος
επέταξεν κι επήεν
Ντό έ͜εις, αφέντα μ’; πέει μας -ε,
η καρδι͜ά μουν ελύεν!

♫

Εγώ τον κόσμον ’κ’ έπλασα
να τρώγ’νε τ’ έναν τ’ άλλον
Όντες ελέπ’ ατ’ς θλίφκουμαι,
’κι ταγιανίζω άλλο

Εγώ απ’ εσάς ’κ’ εράεψα
τιδέν εμέν να δί’τε
Άμον ντο πρέπ’ σον άνθρωπον,
αέτσ’ θέλω να ζείτε

♫

Εγώ τον κόσμον ’κ’ έπλασα 
[Ν’ αηλί εμέν!]
να τρώγ’νε τ’ έναν τ’ άλλον
[Ν’ αηλί εμέν!]
Όντες ελέπ’ ατ’ς θλίφκουμαι, 
[Ν’ αηλί εμέν!]
[και] ’κι ταγιανίζω άλλο
[Αχ! Ν’ αηλί εμέν!]

Εγώ απ’ εσάς ’κ’ εράεψα
τιδέν εμέν να δί’τε
Άμον ντο πρέπ’ σον άνθρωπον,
αέτσ’ θέλω να ζείτε