Το καρδόπο μ’ αγράμπελον

Το καρδόπο μ’ αγράμπελον
κι εσύ τη νύχτας κλέφτες
Κρυφά απ’ εμέν ετρύγεσες
πουθέν βοτρύδ’ ’κ’ εφέκες

Νε κλεφτοπούλ’, ασ’χώρετον,
νε κλέφτρας θεγατέρα!
Το καρδόπο μ’ εσόεψες
κι εγώ χαπέρ’ ’κ’ επέρα

Ας σην καρδία μ’ έβγεσες
κι επήες σο καλόν-ι
Τσ̌εχέλ’κον έσ’νε, ’κ’ έξερες
τσ’ εγάπ’ς το μυστικόν-ι

Όντες ευρήκ’ς τον άνθρωπο σ’
κι όντες τσ̌ατεύ’ς το ταίρι σ’
Θ’ αφήντς την καρδι͜ά σ’ άφραγον,
θα δί’ς και ’κι θα παίρεις